شکسته قلب مرا امتداد یک باور

کشانده پای مرا بر صلیب در غربت

به بال های خیالم نشسته وسوسه ای

که بال و پر بدواند مهیب در غربت

خیال من دو سه روزی شکسته پرهایش

چه مانده از پر پرواز بی نصیب در غربت

و دست های تمنا چه قدر کوتاه است

از آشنا که بُوَد همچو سیب در غربت

اگرچه حضرت آدم به سیب داد بهشت

ولی بیا تو نخور این فریب در غربت

چقدر سایه­ ی زشتی ست روی این دیوار

برو برو چه نشستی، غریب در غربت

شاعر: آمنه نقدی پور

از کتاب خفته ای بر مزار عشق