کسی نامرد می ­میرد شبیه مردهای مرد ِ مادرزاد
دروغ ِ سرزمین ِ پر فسونم غیرت ِِ فرهاد
میان ِ تیشه های کوهی ِ دروازه های باد
کسی نامرد می ­میرد، شبیه رستم و سهراب
همین جایی که رستم ناجوانمردانه می­ تازد به مردی مـَرد
شغاد از گـَرد ِ راهی پر غبار و رنگ می­ آید
زمین از حادثه داغ و حماسه می شود آغاز
همین جایی که باید کُشت و فارغ از تمام ِ دردها خوابید

در این خاک
در این خاک ِ پلیدی ­ها، در این درنده خویی ها
زمین ِمأمن ِ بی آبرویی ها
زمین ِ امن ِ قتل ِ حضرت ِ هابیل
زمین مشترک با جرم ِ بی رحمانه ­ی قابیل
زمین ِ سور و ساط ِ فتنه ی شیطان
زمین ِ مدفن ِ انسان...
چه دنیای پر آشوبی ست
همه از سایه ی هم حرف می سازند...
در این دنیا که حتّی یک ستاره در نگاهی نیست
کسی هم در شتاب ِ جاده، پشت ِ چشم ­های سر به راهی نیست
چگونه منتظر، عاشق
من از غم واره­ های صبر بیزارم
من از دروازه های بسته ی این شهر بیزارم
همین دروازه های بسته ­ی نفرین شده آری
که عمری منتظر شاید که مردی مرد از خواب ِ گران
از قار ِ کهف ِ قصه برخیزد
و شاید روزگاری هم سگی از روی احساس ِ وفاداری برایت پارس خواهد کرد!
و روزی باز خواهد شد همین دروازه های از ازل بسته
که آدم قرن­ ها در پشت ِ این دروازه ها جان کند تا جان داد
من عمری بی اراده پشت ِ این دروازه جان کندم
و جدّم را درآوردند و جدّم پیش ِ چشمانم غلط می­ کرد ...
کسی نامرد می­ میرد...

شاعر: آمنه نقدی پور

از کتاب سایه ای به نام عشق