گفتی سکوت را بشکنم و آنوقت

باید که بشنوی ز لبم: مادر

این آخرین شکستنی­ ات شد،

دنیای غصّه، غصّه ­ی بی آخر

مادر سکوت ِ روز و شبم را مُرد

در هق هق ِ مداوم و آهسته

مادر که رفت روز و شبم یعنی:

یک انجماد ِ ممتد و پیوسته

سردم، شبیه سنگ ِ مزارت سرد

افتاده ام به پای مزارت زرد

پاییز زرد ِ زرد و زمستان زرد

رفتی و بی تو باغ و بهارت زرد

قلبم گل ِگلایل ِ بی رنگی­ست

که پای خاک ِ سرد ِ تو جان داده

قلبی که روی سنگ تو حک کردم

قلب ِ مرا گرفته / تکان داده

تقدیر ِ من همیشه همین بوده

در ازدحام ِ مرگ و فراموشی

عادت به روزهای پر از تشویش

عادت به لحظه لحظه­ ی خاموشی

هر پنج شنبه چشم ِ تو در راه است

در یک بهشت ِ گمشده­ ی مغموم

هر وعده در کنار تو می آیم

با شمع و عود و یک گل پر مفهوم

قرآن و رحل و مهر ِ نمازت را

با بغض روی خاک ِ تو می چینم

این مهر بوی روی تو را دارد

بعد از خدا تو مذهب و آیینم

مادر خدای عشق، خدای درد

دنیا همیشه پیش ِ تو کم آورد

گرچه نبوده در خور و در شأنت

بگذر از این قصور، به من برگرد

این پنج شنبه حال بدی دارم

وقتی که دیدن ِ تو میسّر نیست

گل های روی خاک تو می فهمند

پژمردگی ِ لحظه ­ی "مادر نیست"

شاعر: آمنه نقدی پور

از کتاب یک جفت پای دار