امام هادی

می ­شود هادی ِ هزاران دل، تا خدا را به هر یقین بـِبَرَد

سامرا عاشقانه می­خـوانـَد، تا که آوازه ­اش به چین بـِبَرَد

نذر ِ دین می­کـُنـَد وجودش را، "انفقت فی سبیل ِ حق" یعنی:

زندگی در کـَفـَش گذاشته تا، خالصانه به راه ِ دین بـِبَرَد

بین ِ القاب ِ"طیّب"و پاکش،"ناصح"و"مرتضی"و"عالم"را

متصّل می­ کـُنـَم به جـَدّی که، سهم باید که از "امین" بـِبَرَد

دست ِ مأمون گرفته معتز را، تا به کام ِ کسی شود دنیا

دسته ­ای در تسلسل زَهرَند، زَهر باید به دل کمین بـِبَرَد

سینه را شرحه شرحه می­ بینم، شرح ِ این اتفّاق را باید

کوه­ ها را به لرزه اَندازَد، عرش را در کف ِ زمین بـِبَرَد

مرتفع می ­شود زمینی که، خاندان ِ علی در آن دفن است

تا بهشتی شود زمین بعدش، سهم از جنّة ِ برین بـِبَرَد

سامرا مدفن ِ امام نقی، نور ِ چشم ِ تمام ِ انسان­هاست

هرکسی آرزو به دل دارد، پای ِدل را به این زمین بـِبَرَد

شاعر: آمنه نقدی پور

از کتاب معراج خون

برچسب‌ها: شعر مذهبی, شعر درباره امام هادی, امام نقی

العطش

ضربه ی خنجری به گردنِ او

ضربه ای هم نشسته بر گُرده
صبر از چشم های گریان و
طاقت از بغض های من بُرده
می نشینم کنارِ دفتر و بعد
کودکانش هماره می گویند
"اَلعَطَش" شاعرِ دل آزرده
"اَلعَطَش" شعرهای افسرده
با تمامِ هجاءها صد بار
"اَلعَطَش"می رسد به گوشِ زمان
شِعر سَقای مُبهمَی دارد
بینِ دستانِ خیس و تاخورده
مادرم ذکرِ "یا حسینش" باز
کربلا را کشانده در خانه
ظرف های شکستنی امشب
ناگهان، ناگهان ترک خورده
ماه در حوضِ خانه افتاده
آب امشب قتیلِ جان ها شد
آب، دیگر که جان نمی بخشد
گل نشسته است، خیس و پژمرده
کودکان، زار می زنند پدر
می روی کربلا بیار کمی
خانه این روزها طلب کرده
علقمه با نَوای آزُرده
از خدا آمده ست آیتِ وحی
توی هر خانه کربلا باشد
پدرم زخمی است فریادش
مادرم خون به چشمش اَفشُرده
"بابی انت اُمی" اَم امشب
نیزه ای در گلوی شب کرده
چادرم خیمه می شود امشب
منم و ذکرهای نشمرده

شاعر: آمنه نقدی پور

از کتاب معراج خون