اغبان و کلاغ

لَرزیدنِ خفیفِ درختی که

از فصلِ سردِ باغِچه بیزار است

پای درختِ کاج، گلی مُرده

پای درختِ سرو، بسی خار است

در فصل سرد عشق، کلاغی پیر

از گردنِ درخت، زمین افتاد

از باغِ بی بهار چه می فهمد؟

دیوی که پای سرو کمین افتاد

مَردی بریده است، امید از باغ

مَردی شکسته است، غرورش را

از زخم این درخت، که می فهمد؟

هر آرزوی رفته به گورش را

پا در هوا شدند درختانی

که جان به دستِ مرگ نمی دادند

بایر نبود خاک و گلستانش

اما درخت ها همه افتادند

تیشه نبود و درد تبر ساز و

یأس و سکوت و مرگ خبر ساز و

ای باغبان بشین تماشا کن

آوای غم شُدید به هر ساز و

آنها شکسته اند گل و باغت

اینها شکسته اند، غرورت را

آنجا شکسته اند، دل و جانت

اینجا شکسته اند، نورت را

ای باغبان شکست، دلم امشب

بر مردمانِ بد صفت و بی رحم

آنها که خالی اند از غیرت

اینها نبرده اند ز وجدان سهم

شاعر: آمنه نقدی پور

از کتاب یک جفت پای دار