هفت سین

از بغض، از اندوه، از تردید بیزارم

از اشک های رفته ی هر عید بیزارم

حوّل محوّل، منقلب کن قلبْ سنگی را

واسع نما قلب نزار و چشمْ تنگی را

پر کن خدایا دست انسانیّت از ایثار

تا که نباشد آدمی از جنس خود بیزار

از روزهای غافل و مغلول بیزاریم

از زندگی بر پایه­ ی معمول بیزاریم

از زنده زنده دفن بودن در دل دنیا

کتمان رنج ِ فاصله، تدفین مرهم ­ها

دلگیرم از دوری و از سردی پیوسته

از درد آدم های زیر بار غم خسته

از این فضای مضطرب از این همه دیوار

از نسل پر تردید و پر تشویش وحشت بار

از سین ساکت، از سکوت ِ سرد بیزارم

از سین های صامت پر درد بیزارم

با سین ِ اول، از ستاک ِ زندگی "سیر"م

با سین ِ دوم "ساعتی" سرتیر می­ میرم

با سین ِ بعدی "سرکه" هایت مُل نخواهد شد

بی "سکّه" دنیای محبت گل نخواهد شد

با سین ِ بعدی "سنگ" اندازی تقدیر است

بود و نبود "سبزه" بر حالت چه توفیر است؟

دنیا فقط در پاسخ ِ یک تکّه "سیب" آمد

دنیای شوخ و بازی و آدم فریب آمد

آمد جهان سر به سر سختی و سودایی

سال ِ سکوت و سیم آخر، مرگ سرپایی

سنگر گرفتن پشت ِ سدّ سال هایی دور

یک افتخارِ کهنه و مفلوک و بی منظور

سینِ صحیحِ سفره ی عیدی سیاهی شد

دنیا شبیه حال و روز ِتنگ ماهی شد

آمنه نقدی پور

از کتاب : سایه ای به نام عشق