باز از شعاع ِ غصه باريدم

چون ابر، در دل ِ بهاری پير

چون ماه ِ اوّل ِ بهاری نو

بر من نظر كن ای دل دلگير

ما زاده­ ی ميانه­ ی درديم

ما اسوه­­ ی عدالت و صبريم

ما كِشته­ ی زمين اندوهيم

ما طعمه­ ی زمانه و جبريم

مائيم زاده­ ی زنی نامی

ما زاده­ ی زنی تواناييم

در شهر ِ عاشقانِ درد آلود

ما واله و اسير زهراييم

او مادر تمام فرزندان

او ياور سپاه ِ آزادان

او سرورِ زنان خوش غيرت

او غيرتش زبانزد مردان

يا فاطمه دلم تو را خوانَد

در هر مکان به عصمتت نازم

در هر زمان به هيبتت اشكی

از رشک بر دو گونه اندازم

باز از شعاع ِ غصه رخسارم

همرنگ لاله های صحرا شد

باز از حضور ِ غائبش اين دل

در گير و دارِ غم هويدا شد

دستانمان ز وحدتی خوانَد

يك وحدت زنانه و جاويد

يا فاطمه نظر بكن بر من

چشمان ِ من وجود تو كاويد

شاعر: آمنه نقدی پور

از کتاب بید و مجنون