بق بق بقو، کبوتری تنها و در قفس

بق بق بقو، کبوتری تنها، ولی رها

جفتی که در خرابه­ ی قسمت نشسته اند

آن یک به کُنجِ عزلت و این یک، اسیر دشت

در بینشان حصار

در قلبشان کشش

در فکرشان رهایی و بر بال و پر گریز

در انتظارِ روز، روزِ رها شدن

آزادی و تولد و پایانِ انتظار

آنکو که در قفس، زیرِ نگاهِ مبهمِ انسان نشسته تیز

با میله های وحشیه زندان شکسته پر

نوک می ­زند به گیره ­ی پاگیرِ قفلِ در

بر سقفِ حبسگاهِ خود کوبانده پا و سر

مأیوس و بی قرار، در چاره ­ی فرار

انسان چو اهرمن در افتخارِ میله و قفل و طناب و حبس

دم کرده ظهر دهر، خورشید و شعله ها

در دشتِ واهیِ امید ، این یک به آرزو

ای کاش آشیانمان یک جای دورِ دور

دور از نگاهِ آدمی در امتدادِ دشت

در سایه سارِ ابر، در پشتِ کوهِ نور، هم پا و هم نفس

بی قفل و بی قفس، روی درختِ عمر

در انتهای شاخه­ ی اول کنارِ هم

جایی که دستِ آدمی، کوتاه از قدش

جایی که پای آدمی عاجز ز رفتنش

جایی که سالها فقط تا شهرِ آدمی

باید به راه شد ...

آنجا ز قفل و بند، از زنجیر و استتار، دیگر سراغ نیست

آن یک به آرزو ...

ای کاش جفتِ من، کنون اینجا حضور داشت

ای کاش در نگاهِ من، چشمش عبور داشت

هر چند در عذاب، هر چند در قفس

اما در این دقایق کوتاه عاشقی

این حبسگاه و این قفس با او طبیعت است

هر میله اش کنارِ او همچون درخت بید

این ظرفِ چرکِ آب هم، فواره­ ی حیات

رؤیای عاشقانه­ ی آنها شنیدنی ست

هر یک به سهم خود جدا در آرزو فرو

آن یک رهاییِ شریک، این یک اسارتش

ناگه صدای تیر صیادی به غم کشید قلب کبوتران

آنگه دو آرزو در آن غوغا به گور شد...

تیری که آدمی به قلب عشق می زند

یک تیر ساده نیست

تیری که عاشقان از آن آسیب دیده اند

تیری که گاه، بَر پَـر و گه قلب می ­زند

بق بق بقو کبوتری از داغِ جفت رفت

آنجا که دست آدمی کوتاه از قدش

آنجا که پای آدمی عاجز ز رفتنش

آنجا که سالها فقط تا شهر آدمی

باید به راه شد ...

آنجا ز قفل و بند از زنجیر و استتار

دیگر سراغ نیست ...

شاعر: آمنه نقدی پور

از کتاب خفته ای بر مزار عشق