شعار عشق

من خسته اي كه از او نیست خسته تر

پر بسته ای که گشوده ست بال و پر

با اینکه جا نشد دلِ من در كنار عشق

شد بی تعارف دل و جانم نثارِ عشق

اشك مرا بگیر و مرا در به در نكن

در وقت جنگ درد مرا هم سپر نكن

از من شروع کن به خودت ختم كن برو

از من نپرس پس چه و بی چند و چون برو

من با شعار عشق به جايي نمي رسم

در شعرهای تو به هجايي نمي رسم

من را ببند، بند به پايم بزن برو

با من تمام کن و به روياي زن برو

با من تمام کن كه به جايي نمي رسم

یک عمر می دوم تو كجايي؟... نمي رسم

حس مرا نبین و مرا دست کم بگیر

اصلا كنار مرگ غزل هاي من بمير

من بهمني كه برف زيادم نمي كند

سوز و تگرگ فصل ها شادم نمي كند

در چاه زندگي كه سر از آب درگذشت

شايد كه در گذشت خوشي هاي سرگذشت

شايد توهم است، به ذهنم خطور کرد

گفتم که عاشقی! دلت از من عبور کرد

من با شعار عشق به جايي نمي رسم...

در شعرهای تو به هجایی نمی رسم

آمنه نقدی پور

از کتاب سایه ای به نام عشق