آکواریوم

آکواریومی که تنهائیش کنج ِخانه عجیب دلگیر است

ماهی ِ زخمی َم نمی ­داند که برای رها شدن دیر است

آکواریومی که می­ فهمد جبر یعنی که همدمش باشد

گرچه از اتّفاقِ حرص و هوس ماهی زخمیَ م کمش باشد

یک فضای همیشه تکراری، یک فضای همیشه در بسته

طفلکی ماهیِ پریشانم دل به سنگی شبیه من بسته

روزها با نگاه ِ پرسشگر توی چشمام خیره می مانَد

شک ندارم که ماهیِ تنها از نگاهم همیشه می ­خوانَد:

که منم پای او نمی مانم، جبر پای مرا به او بسته

من نظاره ­کنانم و او هم از تلاشش نمی شود خسته

شاعر: آمنه نقدی پور

از کتاب سایه ای به نام عشق